„Jestem malutki ludzik z plasteliny. Dlatego na imię mi -Plastuś”  tymi słowami rozpoczyna się opowieść o szkolnych perypetiach najsłynniejszego ludzika z plasteliny.

Cykl opowiadań o przygodach Plastusia powstał W okresie międzywojennym, na zamówienie Janiny Porazińskiej, redaktorki czasopisma dla dzieci „Płomyczek”. Ta wielka autorka namówiła młodą Marię Kownacka do stworzenia bohatera, który będzie towarzyszył uczniom pierwszej klasy przez cały rok szkolny. 2 września 1931 roku na łamach „Płomyczka” ukazała się pierwsza część przygód Plastuśia z ilustracjami Stanisława Bobińskiego.

Dzieci tak bardzo pokochały Plastusia, ze w 1936 roku dzieło Marii Kownackiej zostało wydane w postaci książki zatytułowanej Plastusiowy pamiętnik.

Dwadzieścia lat później, w 1956 roku, na prośbę dzieci Maria Kownacka napisała książkę Przygody Plastusia, która opowiada o pobycie Plastusia na wsi.

Jak Wspominała Maria Kownacka, duże znaczenie przy powstawaniu postaci Plastusia miała jej siedmioletnia przyjaciółka Krysia, która powiedziała tak: nic się nie bój, tylko zrób tak, żeby on był z plasteliny. Jak on będzie z plasteliny, to gdy mu noga odpadnie, wtedy mu się przyklei, przyczepi; jak mu się nos spłaszczy, to mu się go poprawi… Ta mała szalenie mi pomogła. Inna rzecz, ze to było naprawdę genialne dziecko”.

Genialne dziecko i pomysł był genialny. Malutki, plastelinowy ludzik, z dużym, czerwonym nosem i odstającymi uszami od razu spodobał się wszystkim dzieciom. Każde dziecko lepi po lekturze Plastusiowega pamiętnika swojego Plastusia i robi mu mieszkanko W szkolnym piórniku. Wiele takich figurek trafiło do Izby Pamięci Marii Kownackiej.

Materiał pochodzi z książki „Plastusiowy pamiętnik. Przygody Plastusia”, wyd. Siedmioróg, Wrocław 2013, www.siedmiorog.pl